Spotkałam proroka ciemnego jak noc
Mogła przejrzeć mą duszę
Powiedziała, że obserwowała mnie i ma kilka wskazówek
Powiedziała, że cienie czynią mnie kompletną
Życie bez bólu jest wilkiem w owczym przebraniu
Bo jeśli wysłuchasz lekcji, które z sobą niosą
Odnajdziesz złoty skarb

Dzieciaku, pora rozbić skorupę
Życie rani, ma jednak być odczuwane
Nie dotkniesz nieba przebywając wewnątrz
Nie uniesiesz się dopóki nie zdejmiesz pancerza

Pamiętam, gdy byłam dzieckiem
Jak bardzo dorośli ludzie wydawali mi się szaleni
Dlaczego są tak wściekli, dlaczego są tak głośni?
I gdy dorosnę to nigdy przenigdy taka nie będę
Była to chwila, w której zadecydowałam
Że zbuduję ścianę o wysokości sześciu stóp
Zbyt mocną by upadła

Dzieciaku, pora rozbić skorupę
Życie rani, ma jednak być odczuwane
Nie dotkniesz nieba przebywając wewnątrz
Nie uniesiesz się dopóki nie zdejmiesz pancerza

Odwaga to nie bycie twardym
Pora by zerwać wszystkie warstwy
Które nałożyłaś pomiędzy to kim być powinnaś
A to kim jesteś
I być kim jesteś

Tak wiele rozczarowania by ostatecznie zrozumieć,
Że coś takiego jak perfekcja nie istnieje
Wszyscy robimy zwyczajnie to co możemy najlepiej
I mamy wybór, by żyć, lub prawdziwie tętnić życiem

(To twe życie)

Dzieciaku, pora rozbić skorupę
Życie rani, ma jednak być odczuwane
Nie dotkniesz nieba przebywając wewnątrz
Nie uniesiesz się dopóki nie zdejmiesz pancerza

Dzieciaku, pora rozbić skorupę
Życie rani, ma jednak być odczuwane
Nie dotkniesz nieba przebywając wewnątrz
Ptak nie poleci dopóki nie wydostanie się ze skorupki

Zrób z tymi słowami co zechcesz
Czas byśmy byli prawdziwi
Będziesz przybity i uziemiony, dopóki
Ostatecznie zniszczysz skorupę